Thursday, June 1st, 2006 at 10:38 am

By டிசே தமிழன்
மதுக்குவளையின் விளிம்பிலமர்ந்த
எலுமிச்சையாய்
நிலவு மிதக்குமோர் பொழுதில்
ஒப்பனைகள் நீக்கி
மன்னிப்புக்கேட்கத் தொடங்குகின்றேன்
சட்டகங்களுக்குள் அகப்பட்டிருக்கும் மனிதர்களின்முன

வெளியே
இன்னமும் உருகிவழியும்
வெம்மையைத் தவிர்க்க
ஏசி நிறையுமென் அறையினுள்
நுழைகின்றான்
இவான் எனுமொரு சிறுவன

வெறுமையையும் முடிவிலா கவலையையும்
அறையினுள் அலையவிட்டு
மேசையில் குழந்தையொன்றின் குருதிதோய்ந்த உடலை
வெறித்துக்கொண்டிருப்பவனைக் கண்டு
பதட்டம் நிரம்புகிறது அவனது விழிகளில

குழந்தைமையை
அவன் தொலைத்துவிடாதிருக்கும்
கவனத்துடன் கரம்பற்றி
நடக்கத்தொடங்குகின்றோம்
கோரையும் நாலுமணிப்பூக்களும் நிறைந்த வரம்புகளினூட

வயல்கள் முடிந்து
பிள்ளையார் கோயில் முளைக்க
ஒரு புத்தகத்துடன் அமர்ந்திருக்கின்றாய்
கேணியின் மூன்றாவது படியில்
ந
விலத்திக்கொண்டு
போக நினைப்பதெல்லாம்
பிணியாய் ஒரு சுழலில்
சிக்கவைத்துக்கொண்டிருக்கும் அவலத்தை
உடைந்த கண்ணீர்த்துளியொன்றின்
உப்புக்கரிப்புடன் பகிர்கையில்…
செய்வதறியாது திகைத்து
என்னை ஆரத்தழுவ வருமுன்னை
அதிகாரம் குறுக்கிடுகிறது
அன்றைய பொழுது அஸ்தமித்துவிட்டதென்ற
வந்த இவான்
இடையில் எங்கே போனான்
என்ற பதட்டத்துடன்
நாம் வீடு திரும்புகையில்
முன்னர்
மேசையிலிருந்த குருதிதோய்ந்த குழந்தையின் படம்
இவானாய் மாறியிருந்தது
நெஞ்சில் ஆணிகளாய் அறைகிறத
குழந்தைகள் தொலைந்துகொண்டிருக்கும்
நாட்டை
பூர்வீகமாய்க்கொண்டவர்க்கு
நேசித்தல் என்பதுகூட
நம்மை நாமே சிதைத்து
உருவழிப்பதுதான்.