(1)
சோளம் விளைந்த விளிம்பில்
நடக்கும் அவனை
மழைபெய்து நெகிழ்ந்தமண்
அழைக்கிறது
ஒரு பருவத்தை நினைவுபடுத்தும்
எதையேனும் வனைகவெ
அவனுக்குள் அவனுக்கான பருவங்கள்
களிப்புடனும்
முடிவில் சோளவிலைகளில் கூர்மையைப்போல
குத்துகின்ற வலியுடனும்
இலவம்பஞ்சாய் வெடிக்கின்ற
வெடித்துச்சிதறி காற்றிலலையும்
பஞ்சைத் துரத்திப் பிடிக்கும்
சிறுவன்
சுரீரென்று காலைக் குத்துவது
முள்ளா என்று திரும்பிப்பார்ப்பதற்குள்
பலவந்தமாய் அடித்துத் துரத்துகிறது
ஷெல் துண்டு
அடுத்த பருவத்துக்க
பெண்களைப் பற்றிய
கிறக்கமான கனவுகள்
அரும்பும் மீசையுடன் துளிர்க்கவேண்டிய பொழுதில்
துவக்கு
தூக்கவேண்டிய அவதியும்
சரிகின்ற மனிதவுடல்களும்
எத்தித்தள்ளிவிடுகின்றது
இன்னொரு காலமாற்றக்கடலில
பதின்மமுடிவில் ஒரு சுழலாய்
திணறவைக்கும் காதலின் நினைவில்
தனிமையில் புழுங்குபவன்
இருப்பின்றியலையும் Blue Jaysகளுடன்
யன்னலோரமாயிருந்து
சினேகித்துச் சிலிர்க்க
வசந்தகாலங்கள் வரும
(2)
நாட்டின் நினைவில்
ஒரு சமாதானப்புறாவை வனையத்தொடங்குமவன்
திரள்கின்ற மண்ணில்
துவக்குகளும் முண்டங்களும் மிதக்கின்ற திகைப்பில்
பீதியுறத்தொடங்கி
த்ன்னையே வனையத்தொடங்குகின்றான்;
சோளப்பண்ணைக்கு காவலிருப்பவளோ
முகஞ்சுழித்து ஒதுக்குகிறாள்
குறைகளே மிகுதியாயிருக்கும் இவன் உருவை.
கொலைகளுடன் வளர்ந்து
சமூகம் ஆகாதெனும்
சுயமைத்துனத்துடன் தன்னைத் திருப்திப்படுத்துபவனை
தெய்வங்கள் மட்டுமல்ல
இளகியமனங்கொண்ட கிராமப்பெண்ணும்
ஏற்றுக்கொள்ளளல்
அவ்வளவு எளிதல்
பண்ணையைக்கடந்து
நீள நடக்கத்தொடங்குகின்றான
அவன்.
சோளம் பொத்தியவிழ்க்க
கோடைகள் வந்தாலும்
கதவைச் சாத்தி அனுப்பி வைக்கும்
பயணிகளை
மீண்டும் ஏறெடுத்துப்பார்ப்பதில்லை
காவலிருக்கும் கிராமப்பெண்கள்.

(எழிலுக்கு…)
நன்றி: ஓவியம்: Matt Sesow (’biko’)