தமிழியல் மாநாட்டை முன்வைத்து…

-அங்கும் இங்குமாய் சில (தனிப்பட்ட) குறிப்புக்கள்-

(1)
சென்ற வெள்ளியிலிருந்து தொடர்ந்து மூன்று நாள்களாய் ரொரண்டோவில் தமிழியல்: திணையும் தளமும் நிலையும் என்ற தலைப்பில் மாநாடு நடந்தேறியது. மூன்றாம் நாள் பிற்பகல் அமர்வில், ஈழத்து இலக்கியம்: படைப்பின் கவித்துவம், திறனாய்வின் நெறிமுறைகள், வெளியீட்டின் தொழில்நுட்பம் என்ற பிற்பகல் அமர்வில் நா.சுப்பிரமணியன், எம்.கண்ணன், வ.கீதா, தேவகாந்தன் போன்றவர்கள் தங்கள் கருத்துக்களை பகிர்ந்துகொண்டார்கள்.
பேராசிரியர் நா.சுப்பிரமணியன், ஈழத்து படைப்புக்கள் பற்றிய ஒரு விரிவான ஆய்வை முன்வைத்திருந்தாலும், ஈழத்து/புலம்பெயர் இலக்கியம் உலகத்தரமாய் உயர்ந்து நிற்கின்றது என்று கூறியது மிகவும் வியப்பாயிருந்தது. ஈழத்து இலக்கியம் 80களிலும், 90களிலும் தீவிரமாய் இயங்கிய தளத்திலிருந்து மிகவும் பின் தங்கி சோர்ந்த நிலையில் காணப்படுவதை இன்று தீவிரமாய் எழுதிக்கொண்டிருக்கும் எந்தப்படைபாளியும் ஏற்றுக்கொள்வார் என்றே நம்புகின்றேன். அதிலும் 2000களில் எஸ்.பொ முன்வைத்த கோசமான புலம்பெயர் இலக்கியந்தான் இனி தமிழ் இலக்கியத்துக்கு தலைமையேற்கும் என்ற கூற்று ஒரு நகைச்சுவையாகி நீர்த்துப்போய்விட்ட இன்றைய காலகட்டத்தில் இன்னும் இந்தப் பேராசிரியர் இப்படியான கருத்துக்களை முன்வைப்பது அபத்தமாய்த்தான் இருக்கின்றது. ஈழத்தில் இஸ்லாமியர்களின் படைப்புக்கள் தனித்துவமாய் துலங்குகின்றது என்று பேராசிரியர் வைத்த கருத்தை ஏற்றுக்கொண்டாலும், சோலைக்கிளியினதும், என்.ஆத்மாவினதும் கவிதைகள் ஒரு தனி முஸ்லிம் தேசியத்தை வேண்டி நிற்கின்றன என்பதை எந்த வகையில் ஏற்றுக்கொள்வது என்று தெரியவில்லை. முஸ்லிம்களை ஒரு தனித்தேசியமாக ஏற்றுக்கொள்வதில் என்னைப்பொறுத்தவரையில் மறுப்பு இல்லாதபோதும், சோலைக்கிளியின் அனேகமான தொகுப்புக்களை வாசித்தவளவில் அவரது கவிதைகள் தனித்தேசியத்தை வேண்டிப்பாடும் தொனியை எங்கேயும் காணவில்லை என்பதைக் குறிப்பிடத்தான் வேண்டும்.
(ஆனால் அவரது மூன்றாம் மனிதன் நேர்காணலில் அவரது வேறொரு கோணம் வெளிப்பட்டதை ஒப்புக்கொள்ளவேண்டும்).
இவற்றுக்கப்பால் என்னை வசீகரித்த உரைகள் எம்.கண்ணனினதும், வ.கீதாவினதும் ஆகும். எம்.கண்ணன் ஆரம்பத்திலேயே, யாழ் விரிவுரையாளர் சனாதனனுக்கு கனடீய தூதகரத்தால் விஸா மறுக்கப்பட்டதற்கு எதிராக எந்தவொரு சின்ன முணுமுணுப்பைக் கூட மூன்று நாள்களாய் நடந்த அரங்கில் எந்த ஒரு அறிவுஜீவியாலோ பிறராலோ வைக்கப்படவில்லை என்பது தனக்கு மிகுந்த விசனத்தைத் தருவதாய் குறிப்பிட்டுத்தான் தனது உரையை ஆரம்பித்தார். தொடர்ந்து தமிழக-ஈழ இலக்கிய உறவுகள் எப்படி பார்க்கப்படுகின்றன பற்றி மிக அருமையாக ஒரு உரையை வழங்கியிருந்தார். 1983 கலவரத்திற்கு முன், அவ்வவ்போது ஈழத்து படைப்பிலக்கியங்கள் தமிழகத்தில் பிரசுரிக்கப்பட்டு வந்தபோது அது ஒரு வெளிப்புறமாகவே வாசிக்கப்பட்டு தொடர்ந்து ஒருவித இருட்டடிப்புச் செய்யப்பட்டு வந்திருக்கின்றது என்றும், இன்னும் 1983ம் ஆண்டின் கலவரத்தின் பின் ஈழத்து அரசியல் விளங்கிக்கொள்ளப்பட்டவளவுக்கு ஈழ இலக்கியம் நேர்மையான முறையில் அணுகப்படவில்லை என்பதை தெளிவாக தனது பேச்சில் ஆதாரங்களுடன் விளக்கியிருந்தார். 90களின் பின் புலம்பெயர் சூழலால் வருகின்ற சந்தைப்படுத்தல் முறையினால் தமிழக பதிப்பகங்கள் புலம்பெயர் இலக்கியவாதிகளை அரவணைத்துக்கொள்ள, ஈழத்து/புலம்பெயர் இலக்கியவாதிகளும் அவர்களும் வலையில் விழுந்துகொண்டிருப்பது தனக்கு விசனம் அளிப்பதாய் கூறியிருந்தார். இவ்வாறு தொடர்ந்தும் ஈழத்துப்படைப்புக்கள், தமிழகத்தில் ஒரு சமனற்ற முறையில் தொடர்ந்து வாசிக்கவும் விளங்கிக்கொள்ளவும்படுகின்றது என்பது ஒரு முக்கிய அவதானமாகும். ஈழத்து நிலப்பரப்பை, சூழ்நிலையை ஒரளவுக்காவது புரிந்துகொள்ளாமல், அந்தப்படைப்புக்களை எழுந்தமானமாய் வாசித்து விளங்கிக்கொள்ளமுடியாது என்று கண்ணன் கூறி சு.வில்வரத்தினத்தின் இரண்டு கவிதை வரிகளை உதாரணமாய் கூறினார். ஒரு கவிதையில் முடிகின்ற, ‘எனக்குள் ஆனையிறவு என்ற சொற்றொடரையும், ‘கொக்கட்டிச் சொலை காற்றில் சொல்லியது என்ன?’ என்று தொடங்குகின்றன இன்னொரு கவிதையையும் அதன் பின்னணியை ஒரளவாவது விளங்கிக்கொள்ளாமல் நேர்மையான வாசிப்புச் சாத்தியங்கள் தமிழ்நாட்டில் நடைபெற சாத்தியமில்லை என்று தெளிவுபடுத்தினார். மேலும் ஆங்கில இலக்கியத்தையோ, பிரெஞ்சு இலக்கியத்தையோ அதன் பின்னணியை கொஞ்சமாவது விளங்கிக்கொண்டு வாசிப்புக்களை செய்கின்ற தமிழக இலக்கியவாதிகள் ஈழத்து படைப்புக்களுக்கு அவ்வாறு செய்வதற்கு அக்கறைகொள்வதில்லை என்று கண்ணன் கூறியது என்னளவில் முக்கியமாயிருந்தது.
கண்ணன் கூறிய இன்னொரு புள்ளிதான் முக்கியமானது. ஒவ்வொரு ஈழ/புலம்பெயர் படைப்பாளிகள் தாங்கள் தமிழகத்தில் புத்தகங்களைப் பதிப்பிக்கும்போது, ஒவ்வொரு படைப்பாளிக்கும் அறம் சார்ந்த விடயம் இருக்கின்றது என்றும் அதிலிருந்து எந்த படைப்பாளியும் இலகுவில் தப்பிவிடமுடியாது என்று கூறி காலச்சுவடு, தமிழினி போன்ற பதிப்பகங்களின் அரசியல் பின்னணிகளை மிக விரிவாக எடுத்துரைத்திருந்தார். காலச்சுவடுக்கும் தினமலருக்கும் மிக நெருங்கிய தொடர்பு இருக்கின்றதெனவும், காலச்சுவடுக்கு விளம்பரங்கள் வழங்கி ஆதரவளிக்கும் சிறிராம் சிட்ஸ், கிருஸ்ணா ஸ்வீட்ஸ் போன்றவை தீவீர ஆர்.எஸ்.எஸ்காரர்கள் என்றும் இந்தப்பின்னணி தெரிந்துகொண்டு அரசியல் உள்ளுணர்வுடன் இயங்கவேண்டிய புலம்பெயர் படைப்பாளிகள் காலச்சுவடினூடாக தங்கள் படைப்புக்களை கொண்டுவருவது நியாயமாகாது எனவும் கூறியிருந்தார். அதேபோன்று தமிழினி வசந்தகுமாரும் ஒரு ஆர்.எஸ்.எஸ் அனுதாபி என்றும், தீவிர ஆர்.எஸ்.எஸ்காரான அரவிந்தன் நீலகண்டன் போன்றவர்களின் படைப்புக்களை வெளியிட்டு வருகின்றார் என்றும், அந்தவளவில் தமிழினியால் தொகுப்பு கொண்டுவந்த அ.முத்துலிங்கமும், காலச்சுவட்டுடன் நெருங்கிய தொடர்புடைய சேரனும் கேள்விகளுக்கு அப்பால் தப்பமுடியாது என்றும் தனது உரையில் குறிப்பிட்டிருந்தார்.
வ.கீதா, ஈழத்துப்படைப்புக்களை மூன்றுவிதமான எல்லைகளுக்குள் பிரித்து தனது கருத்துக்களை முன்வைத்தார். முதலாவது பிரிவாய் நனவிடைதோயும் நினைவுகளுக்குள் ஈழத்துப் படைப்புக்கள் இருக்கின்றன எனவும், மற்றொரு வகையாய் தனது தமிழ் அடையாளத்தை ஈழத்துக்குள்ளும் புலம்பெயர் தேசத்திலும் தேடிக்கொண்டிருப்பதாயும், மூன்றாவது பிரிவாய் போராட்டம் குறித்ததுமான படைப்புக்களுமாய் இருக்கின்றன எனவும் வகைப்படுத்தியிருந்தார். ஈழத்து/புலம்பெயர் படைப்புக்களை கண்ணனைப் போல வ.கீதாவும் ஆர்வத்துடன் வாசித்து வருகின்றார்ர் என்பதை அவரது பேச்சினூடாக அறியமுடிந்தது. தமிழ் அடையாளம் என்பது தேவையில்லை என்று 90 களில் பேசத்தொடங்கிய ராஜ் கெளதமன் பிற்காலத்தில் பல்டியடிக்கத் தொடங்கி, புலமைப்பித்தனின் சாதித்திமிரையும், பாரதியின் மறைந்துகிடக்கும் இந்துத்துவம் குறித்தும் கேள்விகள் எதுவும் எழுப்பாது ஏற்றுக்கொள்வதையும் வெளிப்படையாக எடுத்துக்கூறியிருந்தார்.

மேலும் தமிழ்நாட்டில் விடுதலைப்புலிகள்/ஈழத்து அரசியல்/இலக்கியம் குறித்து இரண்டு விதமான போக்குகள் (புலிகள் அனைவரும் பயங்கரவாதிகள் என்று ஒருபுறமும், இன்னொரு புறம் புலிகள் தவறே செய்யாதவர்கள் என்றும்) மட்டுமே காணப்படுவதாயும், ஈழத்து அரசியலால் நேரடியாகப் பாதிக்கப்படாத தமிழகத்தவர்கள் ஏன் ஒரு நேர்மையான விமர்சனத்தை முன்வைக்க அக்கறை எடுத்துக்கொள்வதில்லை என்பதையும், பாலஸ்தீனிய அறிவுஜீவி எட்வேர்ட் சயீட்டைப் போல ஏன் நம்மால் இருக்கமுடியவில்லை என்றும் கேள்வி எழுப்பினார் (தமிழகத்துக்கு மட்டுமில்லாது புலம்பெயர் தேசத்தில் உள்ள ஈழத்தமிழரும் இது குறித்து கேள்விகளை எழுப்பிப் பார்க்கலாம்; அவசியமானதும் கூட). தொடர்ந்து ஈழத்து/புலம்பெயர் விமர்சனங்கள் உணர்ச்சி நிலையில் நின்று கொண்டிருப்பதால் எதையும் சாதித்துவிடப்போவதில்லை எனவும் அதைத் தாண்டி அறிவுபூர்வமான தளத்துக்கு நகரும்போது மட்டுமே உருப்படியான காரியங்கள் நடைபெறும் சாத்தியம் உள்ளது என்று குறிப்பிட்டது கவனத்தில் கொள்ளக்கூடியது. மேலும் பாலஸ்தீனியப் படைப்புக்களுக்கு நிகராய் வீரியத்துடன் யுத்த அவதிகளினூடாக வெளிவந்திருக்கும் சாத்தியமுள்ள ஈழ/புலம்பெயர் படைப்புக்கள் ஏன் நனவிடைதோய்தல்களுடன் மட்டும் தேங்கிப்போயிருக்கின்றன என்ற கேள்வியை, நமது ஈழத்து/புலம்பெயர் படைப்பாளிகள் அனைவரும் தமக்குள் எழுப்புவது அவசியமாகின்றது. எதிரி, துரோகி என்ற வார்த்தைப் பிரயோகங்களைத்தாண்டி ஈழத்து/புலம்பெயர் விமர்சன முறைகள் நேர்மையான நடுநிலையான நோக்கில் நகரவேண்டும் என்று கீதா கூறியபோது என்னாலும் ஒத்துப் போகமுடிந்தது.
(2)
அண்மைக்காலமாய் மற்ற ஊடகங்களில் மட்டுமில்லாது வலைப்பதிவுகளிலும், புலிகளின் தரப்பு துரோகிகள் என்று கூறினால் புலியெதிர்ப்புச் செய்பவர்கள் பாசிஸ்ட் என்று நொய்ந்துபோன வார்த்தைப்போர் செய்துகொண்டிருப்பதை அவதானிக்கக்கூடியதாக இருக்கின்றது. என்னைப் பொறுத்தவரை புலியெதிர்ப்பாளர்கள்/ சனநாயகவாதிகள் பற்றிய நம்பிக்கை பொய்த்துபோனது சென்ற ஆண்டு நடந்த சிவராமின் படுகொலையை அடுத்துத்தான். எனக்குத் தெரிந்த ‘நடுநிலை’ நண்பர்களில் பாதிப்பேர் இந்தப்படுகொலையை அறிந்து, முதலில் கூறியது சிவராம் புலியின் ஆள் ஆகவே அவரைப் போட்டுத்தள்ளியது பெரிய விடயமில்லை (இதேயேதான் புலிகளின் ஆதரவாளர்கள் துரோகிகள் என்று பிலாக்கணம் பாடும்போது இந்த நண்பர்களுக்கு கோபம் வருவது வேறுவிடயம்). மிச்ச நடுநிலைவாதிகள் கூறியது என்னவென்றால், சிவராம் முந்தி புளொட்டில் இருந்தபோது யாரையோ இரண்டு பேரை போட்டுத்தள்ளுவதற்கு உடந்தையாக இருந்தார் ஆகவே இந்தக்கொலை ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடியதுதான் என்றார்கள். அட நாசமாய்போனவர்களே ஒரு கொலை நடந்தால் முதலில் அனைத்து விமர்சனங்களைத்தாண்டி கண்டனத்தைச் சொல்லி முதலில் மனிதாபிமானத்துடன் இருக்க முயற்சி செய்யுங்களடா என்றுதான் மனதில் கூறிக்கொண்டேன். இவ்வாறான அதே காரணங்களைத்தான் புலிகள் மாற்று இயக்கதவர்களை போட்டுத்தள்ளும்போது புலிகளின் ஆதரவாளர்கள் கூறிக்கொண்டிருக்கின்றார்கள். ஆகவே வெளிச்சாயம் மட்டும் இந்த இரண்டு தரப்புக்கு வித்தியாசமே தவிர உள்ளுக்குள் இரண்டு தரப்புக்குள்ளும் ஓடிக்கொண்டிருப்பது பொதுவான ‘தமிழ்’ இரத்தம் போலும்.
இப்படி மேலும் சிலவிசயங்களில், புலிகளின் தீவிர ஆதரவாளர்களுக்கு எந்தவகையிலும் குறைவில்லாது இந்த ‘சனநாயகவாதிகளும்’ இருக்கின்றார்கள் என்று புரிந்துபோனதன்பின் ஒருவித சலிப்புத்தான் இவர்கள் மீது என்னளவில் வந்தது. மேலும் சிவராம் துவக்கோடு பாதுகாவலர்கள் சகிதம் பிற்காலத்தில் திரிந்தவரும் அல்ல. பேனா ஒன்றை வைத்து எழுதித்தள்ளியதே அவர் செய்த தவறு. இன்னமும் ராஜினி திரணகமவையும், சபாலிங்கத்தையும் போதும் போதும் என்று கிளிப்பிள்ளையாகும் அளவுக்கு விளாசித்தள்ளும் ‘நடுநிலையாளர்கள்’ இங்கே மட்டும் ஒளிந்துகொள்வதிலுள்ள அரசியல்/விமர்சனப்புள்ளிகள் சுவாரசியம் வாய்ந்தவைதான் (உடனே இப்படிச்சொன்னதால் மேலே சொன்னவர்களின் கொலைகளை ஒத்துக்கொள்கின்றேன் என்று விமர்சனக்கத்திகளுடன் நண்பர்கள் வராதிருக்க இறைவன் இரட்சிப்பாராக).
தனிமனிதராய் மட்டும் இருந்து, வெளிநாடு வந்து சுமுகமாய் வாழ்வதற்கு வசதி இருந்தும் (அல்லது நமது நடுநிலையாளர்களின் வாதத்தின்படி சொல்வதாயிருந்தால், வன்னியில் புலித்தலைமை பொங்கிப்படைக்க வெட்டி ஏப்பமிட்டு எழுதிக்குவிக்க வசதியிருந்தும்) தான் விரைவில் கொல்லப்பட அனைத்துச் சாத்தியமிருக்கும் என்றும் தெரிந்தும் ஒரு மனுசன் கொழுப்பில் இருந்திருக்கின்றான் என்றால் அவனின் மரணத்தை மரியாதை செய்யவேண்டும் என்ற அவசியமில்லாமல் இருந்தாற்கூட கேலிக்குரியதாக்கச் செய்யத்தேவையில்லை. அதே போல ஒரு மார்க்சியவாதி, சிவத்தம்பி பாஸிஸ்ட் என்று தொடங்கி ஒரு கட்டுரை எழுத சிரிப்போடு அரைகுறையாய் வாசித்துவிட்டு விலகிவந்தாயிற்று. (அடுத்ததாய் பாஸிஸ்ட் பட்டியலில் சிவசேகரம் வருவதற்கான சாத்தியங்கள் தெரிகின்றன). சிவத்தம்பியோடு, அவரது இலக்கிய/அரசியல் விமர்சனப்பார்வையுடன் எனக்கு மிகுந்த விமர்சனமுண்டு. ஆனால் இன்றும் கொழும்பில் ஒரு இடர்பாடுடைய வீட்டில், அரசாங்க ஓய்வூதியம் எதுவுமின்றி தனது நம்பிக்கையுடன் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் ஒரு மனிதரை பாஸிஸ்ட் என்று பொத்தாம் பொதுவில் கூறினால் நமது மனித விழுமியங்களின் அள்வீடுகள்தான் என்ன? இவ்வாறான பொழுதுகளில் சிலவேளைகளில் யோசிப்பதுண்டு, இவ்வாறான் ‘அறிவுஜீவிகள்’, ‘சனநாயகவாதிகள்’ புலிகளுக்குப் பதிலாக களத்தில் நின்றிருந்தால் எங்கள் மக்கள் நிலைதான் என்னவாயிருக்கும்? ஏதோ தன்ரை பாட்டில் இருக்கும் மனிதரை எல்லாம் பாஸிஸ்ட் என்று ஹிட்லருக்கும் ஸ்ராலினுக்கும் நிகராய் எழுதிக்குவித்தால், இவர்களின் கையில் துப்பாக்கி மட்டும் இருந்திருந்தால் இன்று புலம்பெயர் சூழலில் இருந்துகொண்டு ஒற்றைவரியாவது எழுதும் சுதந்திரம்கூட என்னைப்போன்றவர்களுக்கு இல்லாது போயிருக்குமோ என்ற அச்சந்தான் எனக்குள் எழுகின்றது.
மேலும் இன்னொரு புள்ளியையும் குறிப்பிடவேண்டும், (என்னால்) பக்கம் பக்கமாய் எழுதித்தள்ளும் விமர்சனத்தத்துவார்த்த கட்டுரைகளை ஒருபோதும் முழுதாய் ஆர்வத்துடன் வாசிக்கமுடிவதில்லை (எனது பலவீனமாயும் இருக்கலாம்). தங்களைத் தீவிர மார்க்சியவாதிகள் என்று பலர் எழுதும் ‘அரசியல் நடுநிலைக்கட்டுரைகளை’ விட எனக்கு சோபாசக்தி போன்றவர்களின் படைப்புக்கள் தரும் பாதிப்பும் மாற்றமும் அதிகமானது. உதாரணத்துக்காய், சோபாசக்தியின் தேவதை சொன்ன கதையில் வருகின்ற, விலைமாதராய் இருக்கும் பெண், ஒரு வியட்னாமிய போராளிப்பெண்ணின் மகள் என்று முடியும் இடமும், தேசத்துரோகியில் ரணில் விக்கிரமசிங்கவே வேசம்போட்ட ஒரு கடும் இனத்துவவாதி எனவும், அவரோடு புலிகளின் தலைமை நம்பிக்கை கொள்வதை கேலிசெய்வதுமாயும் முடியும் கதையும், அண்மையில் எழுதப்பட்ட ஒரு கதையில் பசியின் கொடுமையைச் சொல்லி இறுதியில் ஒரு (மாற்று) இயக்கத்தவனாய் இருந்து கடைசிச்சோற்றுக்கவளத்தை வாயில் வைக்கமுடியாமல் சினைப்பரடியில் இறந்துபோகின்றவனின் துயரை கசியவிடுகின்ற கதையும் தருகின்ற பாதிப்புக்களை என்னளவில் (தனிப்பட்டவளவில்) பத்துப்பக்கக் கட்டுரைகள் தருவதில்லை. ஜெயமோகனின் கட்டுரைகளின் அளவைப் பார்த்து அந்த மனுசன் எப்போது இரண்டு மூன்று பக்கங்களுக்குள் கட்டுரை எழுதுவார் என்று யோசிப்பதுண்டு. இப்போது அவர் அதிகம் எழுதாது அமைதியாயிருக்கும் காலத்தை நமது மார்க்சிய நண்பர்கள் குத்தகைக்கு எடுத்து எழுதித்தள்ளுகின்றார்கள் போலும். ஜெயமோகன் தனது கட்டுரைகளில் தன்னை எப்படியாவது ஓரிடத்திலாவது பீடத்தில் கொண்டு போய் அமர்த்திவிடுவதுபோல, இந்த மார்க்சிச நண்பர்களும் உலகத்து எல்லாப்பிரச்சினைகளையும் தீர்க்க மார்க்சிசம் மட்டுமே ஒரே மாற்று மருந்து என்பதைக் குறிப்பிட ஒருபோதும் மறக்கமாட்டார்கள்.
அண்மையில் கனடாவில் புலிகளைத்தடைசெய்தபோது பல ‘நடுநிலையாளர்கள் மகிழ்ச்சிக்கடலில் ஆழ்ந்ததாய் கேள்விப்பட்டிருக்கின்றேன் (’தேனீ’ தளத்தை வாசித்திருந்தால் நிறையத் தெரிந்திருக்கும். ஆனால் நான் ‘நிதர்சனம்’ போன்ற தீவிர புலி ஆதரவுத்தளங்களை வாசிக்காததுபோல தேனீப்பக்கமும் போகாமல் என் இரத்த அழுத்தத்தை கட்டுக்குள் வைத்திருக்கின்றேன்). ஆனால் புலம்பெயர் தேசத்தில் இருக்கும் முன்னாள் போராளிகளில் பலர் ஒருவிடயத்தை இலகுவாய் மறந்துவிட்டிருக்கின்றார்கள் என்று நினைக்கின்றேன். ஈழத்தில் இருக்கும் வரை நாங்கள் எவரையும் கொலைசெய்யவில்லை தும்புக்கட்டையோடும் விளக்குமாற்றுடன் தான் அங்கே இருக்கும்வரை போராடிக்கொண்டிருந்தோம் என்று கூறுவதை நாங்கள் ‘நம்பினாலும்’ கனடீய அரசாங்கம் நம்பப்போவதில்லை. அவர்களுக்கு எல்லா இயக்கங்களும் புலிகள்தான்;பயங்கரவாதிகள்தான். ஒருவர் ஒரு இயக்கத்தில் இருந்தார் என்று அறிந்தார்கள் என்று எந்தக்கேள்விகளும் இல்லாது ‘நீ பயங்கரவாதி’ என்று அனுப்பிவிடுவார்கள் என்பதை மறந்துவிட்டார்கள் போலும். நான் உயர்கல்லூரியில் படித்துக்கொண்டிருந்தபோது நடந்த சம்பவம் ஒன்றுதான் நினைவுக்கு வருகின்றது. ஒரு முன்னாள் இயக்கத்தவரை இங்குள்ள உளவு நிறுவனம் அவர் ஒரு இயக்கத்தில் இருந்தார் என்று கண்டுபிடித்து விசாரிக்க, இவர் புலிகள் பற்றிய தகவல்களைத் தருகின்றேன் என்னை நாடு கடத்தவேண்டாம் என்று கேட்டிக்கின்றார். கனடீய உளவுநிறுவனமும் இவரிடம் வறுகவேண்டியதை வறுகிவிட்டு பிறகு அனாதரவாய் கைவிட்டுவிட அந்த நபர் பரிதாபத்துக்குரிய நபராகிவிட்டார். இன்று புலி என்று ஒருவரை நாடுகடத்தினால் கூட அவருக்கு ஆதரவாய் குரல் எழுப்ப இங்கே குரல்கள் இருப்பதையும் மற்ற இயக்கத்தவர் என்று அடையாளப்படுத்தப்பட்டு நாடு கடத்தினால் எந்தக்குரலும் எழும்பாத அவலச்சூழலில்தான் தாங்கள் வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் என்பதை அறியாது - புலிகளைப் பயங்கரவாதிகளாய் அறிவித்துவிட்டார்கள் -என்று நமது ‘நடுநிலையான’ நண்பர்கள் குதூகலிப்பது மிகவும் அவலமானது. புலியைத் தடைசெய்ததை உற்சாகமாய் உரையாடிக்கொண்டும்/எழுதிக்கொண்டும் இருக்கும் நமது ‘நண்பர்களுக்கு’ (அடிக்கடி கூறும்) சோபாசக்தியின் மேற்கோளான, ‘நான் புலிகளை 100% எதிர்க்கின்றேன். ஆனால் இலங்கை அரசாங்கத்தை 200% எதிர்க்கின்றேன்’ என்பதை இன்னொருமுறை நினைவூட்டி இப்படியிருந்த்தல் நியாயந்தானா என்று கேட்கவேண்டுமா என்றும் தெரியவில்லை.
இவ்வாறான் ஒரு அரசியல் நிலைமை புலம்பெயர் சூழலில் இருக்கின்றபோதுதான் எனக்கு வ.கீதா, எம்.கண்ணன் போன்றவர்களின் நேர்மையான கருத்துக்கள் வசீகரிக்கின்றன. துரோகியோ பாஸிஸ்டோ என்றோ பொத்தாம் படையாக விமர்சிக்காமல் ஒரு பொதுநிலைப்பாட்டில் இருந்து நேர்மையாய் கருத்துக்கள் கூறுகின்ற சூழ்நிலை இன்னும் வராதது புலம்பெயர்சூழலின் சாபக்கேடே என்றுதான் கூறவேண்டும்.
இறுதியாய் கேள்விகளுக்கான நேரத்தில், கண்ணன் கூறிய ஒரு விடயத்தோடு முடித்துக்கொள்ளலாம் என்று நினைக்கின்றேன். எம்.கண்ணன், காலச்சுவடு, தமிழினி மீது வைத்த விமர்சனத்தை மறுத்தும், தமிழினி வசந்தகுமார் சு.வில்வரத்தினத்தைவிடவும் அதிகம் கஷ்டப்பட்டவர் எனவும் குறிப்பிட்ட ‘காலம்’ செல்வம், சு.ராவும் காலச்சுவடு கண்ணனும் ஈழத்தமிழர் விடயங்களில் அக்கறையுள்ளவர்கள் எனவும், தமிழினி வசந்தகுமார் இராஜீவ் காந்தி கொலையுடன் கஷ்டப்பட்டவர் என்று கூறி கண்ணனின் கருத்தை மறுதலித்திருந்தார்.
அப்போது எம். கண்ணன், இத்தகை தரவுகளோடு காலச்சுவடின் பின்னணியை அடுக்கியபின்னும் காலச்சுவடுக்காய் வக்காலத்து வாங்குவதும், தமிழினி வசந்தகுமார் தனது நண்பர் என்றும் வசந்தகுமாரின் வழக்கு குறித்த உள்விவாகரத்து அரசியலை வெளிப்படையாக தன்னால் வைக்கமுடியும் என்றும், எல்லாவற்றையும் மீறி சு.வில்வரத்தினம் என்ற கவிஞர் புங்குடுதீவில் பிறந்து போரில் நிமிர்த்தம் அலைந்துழந்து திருகோணமலை என்று இன்னொரு மூலையில் வாழ்ந்து ட்சூனாமியால் எல்லாம் பாதித்ததை மறந்து/மறுத்து காலச்சுவடுக்காயும், தமிழினிக்காயும் உங்களைப்போன்றவர்கள் வக்காளத்து வாங்குவது தனக்கு மிகவும் வெட்கமாய் இருக்கின்றதென வெளிப்படையாகவே கூறினார். உண்மையில் இவ்வாறான ஒருவித உயர்வழிப்பாட்டு நிலையில்தான் இன்னும் பல ஈழத்தவர்கள் தமிழகத்து பதிப்பாளர்களையும், படைப்பாளிகளையும் அளவுக்குமீறி (அது சுந்தர ராமசாமியாய் இருந்தால் என்ன, அ.மார்க்ஸாய் இருந்தால் என்ன) ஒருவித பீடத்தில் வைத்து வழிபடுகின்றார்கள் என்பதுதான் நிதர்சனமானது.
இந்தியா தனது அரசியலை ஈழத்தமிழரில் புகுத்தி தொந்தரவுக்கு உள்ளாக்கி அதன் துயரத்தை இன்றும் அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கும், நீங்களே மீண்டும் பின்னணி அரசியல் தெரியாமல் இலக்கிய விடயங்களிலும் தமிழகப்பதிப்பாளர்களுடன் நெருங்குவது குறித்து அவதானமாயிருக்கவேண்டும் அல்லவா? என்று அரசியலில் மட்டுமின்றி இலக்கிய விடயத்திலும் கவனமாய் இருக்கவேண்டுமென கண்ணன் கூறியதை புலம்பெயர்ந்த/ஈழ நண்பர்கள் கவனத்தில் கொள்வார்களா?

Monday, May 15th, 2006 at 8:03 am